همان گونه كه پيامبر (ص) را براى ابلاغ و دعوت حق مبعوث و اختيار نموده است، براى حفظ اين دين و اداره امور دنيوى و سياست دنيا به وسيله دين نيز برگزيده است».[1]

علّامه طباطبايى مى‌فرمايد: «پيامبر كسى است كه اصلاح معاش و معاد مردم را از جهت اصول دين و فروع آن تبيين مى‌كند، آن گونه كه عنايت الهى در خصوص هدايت به سوى سعادتشان اقتضا دارد».[2]

حضرت امام خمينى از قائلين به اين نظريه است كه دين براى امور دنيوى و اجتماعى برنامه دارد. ايشان با پشتيبانى مردم بزرگوار ايران توانست در عمل ثابت كند كه دين توانايى اداره جامعه بشرى را داراست.

وى مى‌فرمايد: «قرآن كريم و سنّت رسول‌اللّه آن‌قدر كه در حكومت و سياست، احكام دارند، در ساير چيزها ندارند».[3]

با توجه به آنچه ذكر شد، در مى‌يابيم كه آنچه مورد خطاب دين واقع شده زندگى و حيات آدمى است و اين حيات آدمى يك حقيقت است كه دو نشئه و ساحت دارد: يكى ساحت دنيوى و ديگرى ساحت اخروى.

اين دو ساحت نه در عرض هم، بلكه در طول يكديگرند و ساحت اخروى بسته و متأثر از ساحت دنيوى است. در واقع؛ زندگى اخروى عكس‌العمل اعمال دنيوى است. با بررسى دقيق متوجه مى‌شويم كه زندگى در امور دنيوى و اجت ماعى از ديدگاه اسلام به امور اخروى بر مى‌گردد و به خاطر همين، دين بايد در امور دنيوى و اجتماعى وارد شود.

از سوى ديگر هم اهميّت حضور دين را مى‌توان دريافت، كه دين براى سعادت و كمال‌نهايى انسان آمده‌است. امّا بديهى‌است كه كيفيّت مناسبات سياسى، اجتماعى، اقتصادى، فرهنگى و حقوقى بر رفتار و اخلاق فردى‌

[1] - ابن خلدون، مقدمه، ص 181.

[2] - الميزان، ج 2، ص 29.

[3] - امام خمينى وصيت نامه، بند ب.