خواجه نصيرالدين طوسى (597- 672 ق)، علّامه حلّى، ابن‌ميثم بحرانى (636- 699 ق)، ابن‌خلدون (808 ق)، فاضل مقداد سيورى (828 ق)، طبرسى‌نورى (1254- 1320)، ملاصدرا (1050 ق)، علّامه طباطبائى (1321- 1402 ق) و امام خمينى (1281- 1368 ش)، از افرادى هستند كه چنين نظريه‌اى را مطرح كرده‌اند.

نظريات متفكران اسلامى را بيشتر در بحث فلسفه بعثت و دين مى‌توان جستجو كرد.

علّامه حلّى در بررسى وظيفه دين و پيامبران، علاوه بر اينكه بيان عبادات و امور مربوط به آخرت را وظيفه انبيا مى‌داند، رسيدگى و بيان بسيارى از امور دنيوى را نيز وظيفه دين و پيامبران بيان مى‌كند: «از فوايد بعثت انبيا حفظ نوع انسان از تباهى است و اينكه غير از قوانين عبادى و آخرتى قوانين عادله براى معيشت دنيا جعل كنند، مانند احكام معاملات، نكاح، طلاق، شهادات و امثال آن».[1]

خواجه‌نصير نيز در بيان وظايف پيامبران، علاوه بر بيان عقايد و اخلاق، رسيدگى به امور سياسى را نيز وظيفه دين و پيامبران مى‌شمارد.[2]

ابن ميثم بحرانى در كتاب «قواعد المرام»، نبى را چنين تعريف مى‌كند:

«نبى، انسانى است كه از آسمان براى اصلاح بشر، از جهت زندگى دنيوى و اخروى، مأموريت يافته است».[3]

طبرسى‌نورى نيز در كتاب «كفايه‌الموحدين»، نبى را انسان كاملى مى‌داند كه‌براى بيان طريق ثواب‌امور معاد و معاش، مأموريت يافته‌است.[4]

ابن خلدون در «مقدمه» خود چنين بيان مى‌كند: «خداى تبارك و تعالى‌

[1] - حلّى، كشف‌المراد فى شرح تجريدالاعتقاد، ص 484.

[2] - طوسى، تلخيص‌المحصل، ص 361.

[3] - ابن‌ميثم بحرانى، قواعد المرام، ص 112.

[4] - طبرسى نورى، كفاية الموحدين، باب 3، فصل اوّل، ص 509.