نكوهش قرار داد، غيبت و بدگويى از عالمان دين را، ناشايست مى‌دانست.

مكررا مخاطبان جوان خويش را، به تحمل و سعه صدر و حفظ حرمت بزرگان دين فرا مى‌خواند.

من يك نصيحت مى‌كنم به ... طلاب جوان كه تازه آمده‌اند و حاد و تندند و آن اين است كه: آقايان متوجه باشند اگر چنان‌چه شطر كلمه‌اى به يك نفر از مراجع اسلام، شطر كلمه‌اى اهانت بكند كسى به يك نفر از مراجع اسلام.

بين او و خداى تبارك و تعالى ولايت منقطع مى‌شود ... فحض دادن به مراجع بزرگ ما را كوچك فرض مى‌كنيد؟ اگر به واسطه بعضى از جهالت‌ها لطمه‌اى بر اين نهضت بزرگ وارد بشود، معاقبيد، پيش خداى تبارك تعالى.[1] امام، دريافته بود كه طعن و طنز به مراجع و بزرگان شريعت، و هن كليت ديانت را در پى خواهد داشت. هشدارى داد: آنان كه زبان به درشتى مى‌گشايند و واژگان را بى‌محابا فرود مى‌آورند، بايستى تأمل ورزند كه بر كدامين موضع، ضربت مى‌نهند!

روابط با مراجع‌

امام، اصل رعايت عزت و حرمت مراجع را در نظر داشت. باور داشت كه حرمت امامزاده را بايستى متوليان آن به عهده گيرند. آن كسان كه در رتبه زعامت دينى مردمند، اگر رعايت زعيمان را نكنند، خود زبان سفلگان را به طعن و نقد خواهند گشود. به آنان ميدان عرض اندام خواهند داد. تا آن گويند و كنند كه خواهند و توانند.

[1] - صحيفه نور، ج 1، ص 81.