5- از پرده‌نشينى و دورى از مردم خوددارى نمايد و خود را در معرض ديدار مردم قرار دهد.

6- مصالح عامه مردم را بر مصالح گروه خاص مقدم بدارد و رضايت اكثريت را بر خواسته اقليتهاى خودخواه و راحت‌طلب مقدم بدارد.

7- از مشورت با افراد بخيل و ترسو و حريص خوددارى كند؛ زيرا شور با اين گونه افراد، عواقب شومى در بر دارد كه به آنها اشاره فرموده.

8- وزرا و كمك‌كاران خود را از مردمان صالح و داراى حسن سابقه و صاحبان رأى و مؤمن انتخاب كند و از انتخاب اعوان الظلمه (خدمتگزاران به ستمكاران پيشين) خوددارى نمايد.

9- سعى كند كه با مردم باتقوا و پرهيزكار دوستى برقرار كند.

10- نيكوكاران و افراد مفيد به جامعه را تشويق نمايد.

11- در اخذ حقوق دولتى از مردم نسبت به مردمان ناتوان و گرفتار تخفيف داده و با ايشان همراهى كند.

12- رضايت مردم را در عمل و ارائه خدمات جلب كند، نه تنها با حرف و سخنورى.

13- از همنشينى با علما و دانشمندان بهره‌گيرى نمايد.

14- به داشتن مقام حكومتى مغرور نگردد؛ زيرا مقام بالاترى مراقب او است و خداى متعال مراقب همه است و خدا را در همه احوال ناظر بداند.

البته سفارشات آن حضرت به «والى» بيش از اين است و براى ارائه نمونه به همين مقدار اكتفا نموديم، تا فرصتى مناسب. اما در قسمت دوم، مردم را به هشت صنف تقسيم فرموده به اين صورت:

1- ارتش. 2- كارمندان دولت. 3- قضات. 4- مأمورين وصول درآمدهاى دولتى.

5- جزيه‌دهندگان (اجانب مقيم در كشور اسلامى). 6- خراج‌دهندگان (استفاده كنندگان از زمينهاى دولتى). 7- تجار و صنعتگران. 8- فقرا و عقب افتادگان.

نسبت به هر كدام توضيحات و سفارشاتى فرموده و دستورات ارزنده‌اى بيان داشته كه با مراجعه به اين عهدنامه ارزش آن روشن مى‌گردد.