بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَيِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْكِتابَ وَ الْمِيزانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ ...[1]

مقدّمه‌

قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران، مبين نهادهاى فرهنگى، اجتماعى، سياسى و اقتصادى جامعه ايران بر اساس اصول و ضوابط اسلامى است كه انعكاس خواست قلبى امت اسلامى مى‌باشد. ماهيت انقلاب عظيم اسلامى ايران و روند مبارزه مردم مسلمان از ابتدا تا پيروزى كه در شعارهاى قاطع و كوبنده همه قشرهاى مردم تبلور مى‌يافت، اين خواست اساسى را مشخص كرده و اكنون در طليعه اين پيروزى بزرگ، ملت ما با تمام وجود نيل به آن را مى‌طلبد. ويژگى بنيادى اين انقلاب نسبت به ديگر نهضتهاى ايران در سده اخير مكتبى و اسلامى بودن آن است، ملت مسلمان ايران پس از گذر از نهضت ضد استبدادى مشروطه و نهضت ضد استعمارى ملى شدن نفت به اين تجربه گران‌بار دست يافت كه علت اساسى و مشخص عدم موفقيت اين نهضتها مكتبى نبودن مبارزات بوده است. گرچه در نهضتهاى اخير خط فكرى اسلامى و رهبرى روحانيت مبارز سهم اصلى و اساسى را بر عهده داشت ولى به دليل دور شدن اين مبارزات از مواضع اصيل اسلامى، جنبش‌ها به سرعت به ركود كشانده شد، از اينجا وجدان بيدار ملت به رهبرى مرجع عاليقدر تقليد حضرت آيت اللّه العظمى امام خمينى، ضرورت پيگيرى خط نهضت اصيل‌

[1] - حديد/ 25.