(1) بنابراين، مى‌توان گفت كه مفاد آيه كريمه اين است كه پس از شور و تصميم مبتنى بر آن، اجراى آن بايد بدون ترديد به دست يك نفر، آن هم رهبر، صورت گيرد تا با وحدت فرماندهى و تمركز قوا- با توكّل به خدا- پيشرفت كارها ميسّر گردد و بالأخره به اين نتيجه مى‌رسيم كه ديگران حقّ شور را دارند ولى حقّ فرماندهى ندارند و آن تنها با رهبر است و بايد هم چنين باشد وگرنه نظام كشور از هم گسيخته خواهد شد، و بايد سلسله مراتب فرماندهى در ارتش و غير آن كاملا مراعات شود و شورا بهانه اخلال نظم و هرج و مرج نگردد.

بنابراين، «شور اسلامى» در محدوده آزاد تطبيق احكام كلّى بر موارد جزئى انجام مى‌گيرد كه به صورت قانون اساسى و يا قانون عادّى و يا مصوّبات آيين‌نامه‌ها در مى‌آيد و توضيح آن در بحث قانون اساسى داده شد و همچنين در زمينه‌هاى آزاد تعيين رهبرى ولايت فقيه تحقّق مى‌يابد كه در بحث ولايت فقيه كاملا توضيح داديم.

وظيفه منتخب: تصميم يا شور

(2) وظيفه منتخبين چه از ديدگاه جهان امروز و چه در منطق اسلام رعايت كامل مصالح انتخاب‌كنندگان است كه از هر جهت صلاح ملّت را در نظر بگيرند و ايشان را راهنمايى كنند و به اين سبب «مجلس شورا» براى گردهمايى وكلاى ملّت در دنيا تأسيس شد و معمولا مطالبى كه در شور وكلا مطرح مى‌شود از دو صورت بيرون نيست:

صورت اوّل: مواردى است كه در قانون اساسى هر ملّتى به گونه روشن و واضح، حكم آن پيش‌بينى شده كه اعضاى مجلس و يا رئيس مملكت بايد قاطعانه تصميم بگيرند و در حكومت اسلامى حكم آن با مراجعه به قوانين قطعيّه اسلامى، روشن مى‌گردد.

صورت دوم: مواردى است كه در قانون اساسى ملّتها به طور كامل پيش‌بينى نشده و يا رخداد تازه‌اى است كه بايد تصميم تازه‌اى درباره‌اش گرفته شود، در اين صورت است‌