ولايت فقيه در قانون اساسى‌

مقدمه‌

مفهوم قانون‌

(1) قانون داراى دو مفهوم و دو معناست:

1- قانون تكوينى.

2- قانون تشريعى.

«قانون تكوينى» كه از آن به «قانون طبيعت» نيز تعبير مى‌شود، عبارت است از خاصيّت و رابطه ويژه‌اى كه در درون موجودات اين جهان به فرمان الهى به وديعه نهاده شده، تا روابط آنها را به صورت عادلانه‌اى تنظيم نمايد و روابط بين علّت و معلول و ساير موجودات با يكديگر از اين طريق استوار و تثبيت گردد. و چنين قانونى در تمام دنياى مادّى و جانوران و انسان هر يك به تناسب خود وجود دارد و با آن قوانين به حيات خود ادامه مى‌دهند.

خداوند با سمت آفريدگار و نگهبان عالم با اين عالم ارتباط دارد و قوانينى كه بر طبق آنها اين عالم را آفريده است، همانهايى هستند كه موجبات حفظ اين عالم را نيز فراهم مى‌كنند.

پروردگار جهان مطابق همان قوانين با اين جهان رفتار كرده و آنها را به خوبى مى‌شناسد؛ زيرا خود موجد و آفريننده آنها بوده است و آنها را تدوين نموده، پس آنچه را كه موجود شده است با قدرت و علم خداى تعالى ارتباط كامل دارد، بنابراين، خلقت‌