10- ولايت امامت يا پيشوايى مذهبى‌

(1) يكى ديگر از مراحل ولايت تشريعى پيامبران و امامان معصوم «ولايت امامت» است كه به معناى پيشوايى دينى و رهبرى معنوى مى‌باشد و از مقام «زعامت» كه به معناى حكومت و رهبرى سياسى است، والاتر مى‌باشد، از همين رو پس از آزمايشهاى فراوان، مقام امامت به حضرت ابراهيم عليه السّلام داده شد:

وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً ....[1] «به يادآور هنگامى كه خداوند ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به پيشوايى خلق برگزيدم».

و در همين زمينه درباره عموم پيامبران آل ابراهيم مى‌فرمايد:

وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا ....[2] «آنان (انبياى آل ابراهيم) را پيشوايان مردم ساختيم تا خلق را به امر ما هدايت كنند».

و درباره پيروى از رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‌فرمايد:

... وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ....[3] «هر چه را كه رسول خدا به شما دستور مى‌دهد انجام دهيد و از هر چه نهى مى‌كند، خوددارى كنيد».

[1] - بقره/ 124.

[2] - انبياء/ 73.

[3] - حشر/ 7.