با تعقل و تدبير خود را نشان مى دهد. به همين دليل است كه امام على (ع) در اين مورد مى‌فرمايند:

«لا حلم كالتغافل»

. (غررالحكم، ج 6، ص 356، ش 10502)

به علاوه، در بيان ارزش و جايگاه بااهميت تغافل پيامبر اكرم (ص) آن را از لوازم ايمان دانسته است: «

المومن نصفه تغافل»

(اخلاق فلسفى، ج 1، ص 405) و نهايتاً در بيان ارزش و اهميت تغافل در نظام تعليم و تربيت اسلامى آن كه، امام على (ع) تغافل را نيمى از عقل و عاقل دانسته‌اند. با توجه به آن كه عقل از نظر امام على (ع) شاخص عمده حيات انسانى به حساب مى‌آيد چنانكه فرموده است:

«الانسان بعقله»

، (غررالحكم، ج 1، ص 61، ش 229) ملاك انسانيت انسان به عقل اوست و يا اين كه فرموده است:

«فقد العقل فقد الحيات و لايقاس الا بالاموات»

(تحف العقول، ص 221، باب حكمت‌ها و مواعظ اميرالمومنين (ع)، شماره 130)، فقدان خرد برابر است با مرگ و در اين صورت فرد بى‌خرد تنها با مردگان مقايسه مى‌شود. با توجه به اين احاديث روشن مى‌شود كه وقتى امام على (ع) مى‌فرمايند:

«نصف العاقل احتمال و نصفه تغافل»

، (غررالحكم، ج 6، ص 173، ش 9968) نيمى از فرد عاقل بردبارى است و نيمى ديگر تغافل است، تا چه حد مسأله تغافل از جايگاه رفيع در مناسبات انسانى و زندگى اجتماعى برخوردار است. به طور خلاصه، تغافل، لازمه تعقل، ايمان، كرامت و بزرگوارى، حلم و بردبارى، و از لوازم آرامش روان و نيز از ضروريات زندگى اجتماعى است.