بشماريد حد و قدر و اندازه خودتان را از طريق تغافل از امور پست. بدين معنا كه انسان جهت حفظ و يا كسب بزرگى و بزرگوارى از يك طرف و از طرف ديگر عدم اخلال در آرامش روانى خود لازم است در مناسبات اجتماعى و ارتباط با ديگران از رفتارها و عملكرد ناپسند و جزيى ديگران تغافل نمايد. همان‌طور كه در مقدمه فوق‌الذكر اشاره شد، در صورتى كه متربى در تعامل با ديگران، نسبت به اعمال ناپسند آنان تغافل بنمايد، نتايج مفيدى ببار مى‌آورد. در اين مورد امام على (ع) مى‌فرمايد:

«تغافل، يحمد امرك»

. (غررالحكم، ج 3، ص 315، شماره 4570)

در ضرورت برخوردارى هر متربى از مهارت انسانى «تغافل» همين بس كه امام على (ع)، مى‌فرمايند: هر كس از تغافل نسبت به اعمال ناپسند ديگران، در مناسبات رفتارى و تعامل انسانى با آنان بهره نگيرد، زندگى بر او تباه مى شود:

«من لم يتغافل و لايغض عن كثير من الامور تنغصت عيشته»

. (غررالحكم، ج 5، ص 455، ش 9149) كسى كه تغافل نكند و يا از بسيارى از رفتارها چشم پوشى نكند، زندگى‌اش سخت و تباه مى‌شود. اين بدان معنا است كه به منظور كسب آرامش و آسايش خاطر، عقل آدمى حكم مى‌كند تا از مهارت انسانى تغافل بهره بگيريم. بنابراين، همان‌طور كه تغافل، يكى از شاخص‌هاى بزرگوارى و انسانيت يك متربى در مكتب تربيتى اسلام است، در عين حال مى تواند مصداقى عالى از خصلتهاى اخلاقى عالى انسان نيز باشد. متربى با داشتن مهارت انسانى تغافل در واقع صبر، تحمل و حلم همراه‌