است بر فهم و تعقل و يك سوم آن مبتنى است بر تغافل. اين بدان معنا است كه تغافل تا چه حد در مناسبات انسانى و روابط انسانى بايد دخالت داشته باشد.

به علاوه، كرامت انسان اقتضا مى‌كند كه متربى از مهارت انسانى تغافل برخوردار باشد. امام على (ع) در اين مورد مى‌فرمايند:

«اشرف اخلاق الكريم، تغافله عما يعلم»

(غررالحكم، ج 6، ص 45، شماره 3256). به فرموده امام على (ع)، شريفترين و برترين خصيصه اخلاقى يك فرد بزرگوار، تغافل او از آنچه از رفتارهاى ناپسند ديگران مى‌داند، است. فرد بزرگوار كسى است كه در موارد به جا، در رفتار با ديگران، نسبت به رفتارهاى ناپسند ديگران خود را به نادانى و بى‌اطلاعى بزند. در حديث ديگرى، امام على (ص)، برترين و شريفترين رفتار و عمل آدمى را تغافل دانسته‌اند:

«من اشرف افعال الكريم تغافله عما يعلم»

، (غررالحكم، ج 6، ص 22، شماره 9321) بنابراين، تغافل از ضروريات يك زندگى انسانى و عاقلانه است. اين كه گفتيم تغافل از لوازم يك زندگى عاقلانه است به اين دليل است كه فرد عاقل هرگز خود و آسايش فكر و آرامش خاطر خود را به خاطر عدم تغافل از دست نمى‌دهد. او خوب فكر مى كند و مى داند كه در برابر چه رفتار و اعمالى لازم است تغافل نمايد. در اين رابطه امام على (ع) جمله بسيار زيبا و گويايى دارند، ايشان مى‌فرمايند:

«عظموا اقداركم بالتغافل عن الدنى من الامور»

(البحرانى، حسن، تحف‌العقول، 1350، ص 226، باب حكمت‌ها و مواعظ اميرالمومنين (ع)، شماره 156)، بزرگ‌