مى‌باشد. تغافل از ريشه تغفل و به معناى «تحين غفلته و تعمدها»، (همان) يا وانمود كردن به غفلت و تعمد در غفلت كردن است. به عبارت ديگر، تغافل عبارت از اين است كه مربى چيزى را بداند و از آن آگاه باشد ولى با اراده و عمد، خود را غافل نشان دهد و طورى وانمود كند كه از آن ناآگاه و بى‌اطلاع است. اين عمل اگر به جا و در مورد صحيح انجام پذيرد نه تنها از نظر اخلاقى بسيار پسنديده است بلكه مى‌تواند نتايج بسيار مفيدى در تعامل ميان انسانها ببار آورد.

تغافل، لازمه زندگى اجتماعى و تعاملات انسانى: مى توان ادعا نمود كه يكى از روشهاى اصلاح رفتار، تغافل است. گاهى عيوب ديگران را ناديده‌گرفتن و خويشتن را در لغزشهاى متربى بى‌اطلاع نشان دادن، براى اصلاح رفتار ناپسند متربى موثرتر از انتقاد است. به علاوه، تغافل لازمه زندگى اجتماعى و تعاملات ميان انسانها است. در ضرورت بكارگيرى مهارت انسانى تغافل، كافى است به يكى از دقيق‌ترين و پرمعناترين احاديث در اين رابطه توجه نماييم. امام صادق (ع) مى فرمايند:

«صلاح حال التعايش و التعاشر ملأ مكيال ثلثاه فطنه و ثلثه تغافل»

. (البحرانى، حسن، تحف العقول، 1350، ص 326، باب حكمت‌ها و مواعظ امام صادق (ع). شماره 22) امام ششم شيعيان جهان مى‌فرمايند: صلاح زندگى و معاشرت با مردم به اندازه محتواى پيمانه پرى است كه دوسوم آن فهم و آگاهى است و يك سوم آن تغافل. بسيار جالب است كه دو سوم اعمال و رفتار آدمى كه مايه سعادت او مى‌شود مبتنى‌