«شما هر دو اماميد و پيشوا و مادرتان را حق شفاعت است.»

همچنين اين گفته حضرت صلّى اللّه عليه و آله كه فرمود:

«حسن و حسين امامند و پيشوا، چه شرايط براى رسيدن به خلافت و امامت ظاهرى آنان آماده شود و چه چنين شرايط حاصل نشود.»

علاوه بر اين، احاديث بسيارى است كه امامان را با اسامى آنان ذكر مى‌كند[1].

به علاوه نصوص زيادى است كه از طريق اهل بيت و شيعيان آنها به ما رسيده است و فعلا مجال ذكر آن‌ها نيست.

10. آنگاه كه امير المؤمنين عليه السّلام رحلت كرد، مردم نزد امام حسن عليه السّلام آمدند و عرضه داشتند:

«تو خليفه و جانشين پدرت و وصى او هستى.»[2]

11. مسعودى گويد:

«گروهى از مردم گفته‌اند: على (رض) به دو فرزندش حسن و حسين وصيت كرد كه هر دو در آيه تطهير شريك وى بودند و اين گفتار بسيارى از كسانى است كه قائل به تعيين و نصب امام بوده‌اند.»[3]

12. على عليه السّلام فرمود:

«انت يا حسن وصيى، و القائم بالأمر بعدي؛[4]

اى حسن! تو وصى و خليفه پس از من هستى.»

در نص ديگرى آمده:

[1] - ر. ك: منتخب الاثر، حديث سفينه، حديث ثقلين و احاديث ديگر.

[2] - همان، ص 135؛ بحار الانوار، ج 10، باب مصالحه حسن عليه السّلام( نقل از: الخرائج و الجرائح).

[3] - مروج الذهب، ج 2، ص 413.

[4] - اثبات الهداة، ج 5، ص 140.