«يا بنىّ، أنت ولى الامر و ولى الدّم؛[1]

اى پسرم! تو صاحب امر امامت و صاحب خون هستى.»

در نص ديگرى فرمود:

«الحسن و الحسين فى عترتى، و اوصيائى، و خلفائى؛[2]

حسن و حسين از خاندان و اوصيا و جانشينان من هستند.»

13. شيعيان اتفاق نظر دارند كه «على بر امامت پسرش حسن تصريح كرده است.»[3]

همچنين ديگر اخبار و احاديثى كه در اينجا مجال تتبع و استقصاى آن نيست. در آغاز اين فصل، بعضى از رواياتى كه بر اين مطلب دلالت دارد بيان شد.

آنچه درباره زندگانى سياسى امام حسن عليه السّلام در عهد رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله بيان كرديم كافى است و در اين فرصت كوتاه، بيش از اين امكان‌پذير نيست. در فصل آينده به بررسى زندگانى سياسى آن حضرت در روزگار «شيخين» مى‌پردازيم.

[1] - همان، ص 126؛ كشف الغمه؛ اصول كافى، ج 1، ص 299؛ صلح الحسن، ج 1، ص 520،( نقل از: كافى).

[2] - اثبات الهداه، ج 5، ص 139.

[3] - اثبات الهداه، ج 5، ص 133 و 138، نقل از: سيد مرتضى، شافى؛ كشف الغمه؛ اعلام الورى.