و پردامنه حق و باطل، سرانجام حق پيروز است و باطل محتوم به اضمحلال و انهدام و فنا:[1] قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً[2]؛ «بگو حقّ آمد و باطل را نابود ساخت كه باطل بى‌ترديد لايق محو و نابودى است» و يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ وَ يَقْطَعَ دابِرَ الْكافِرِينَ لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَ يُبْطِلَ الْباطِلَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ‌[3]؛ «و خداوند مى‌خواهد حق را با كلمات خود تقويت و ريشه كفر و كافران را قطع كند تا حقّ تثبيت شود و باطل از ميان برود؛ هرچند مجرمان را خوش نيايد».

تضادّ و كشمكش بين حقّ و باطل و مؤمنان و كافران از نخستين لحظات تاريخ تا كنون ادامه داشته است و نزاع و ستيزه‌هاى خارج از اين چهارچوب، محدود و گذرا بوده و استمرار و تداومى در تاريخ نداشته است. حال نقطه پايانى اين درگيرى و تضادّ كجا و چه وقت است؟ باتوجّه به وعده قرآن، نقطه پايانى اين «تضادّ»، غلبه و پيروزى ايمان و حقّ و نابودى كفر و باطل است؛ بدين صورت كه در عصرى، «حقّ» به اوج قدرت و كمال خود مى‌رسد و زمينه براى فتح و پيروزى آن به وجود مى‌آيد. باطل نيز به نهايت قدرت و انحطاط و فساد كشيده مى‌شود و وقتى هردو به نهايت خود رسيدند، حقّ با امداد خداوند و آگاهى و توانايى مؤمنان و صالحان بر باطل غلبه مى‌كند و كافران و مفسدان را از ميان برمى‌دارد و قدرت و سلطه شيطان از بين مى‌رود. در روايات به صراحت از نابودى و هلاكت شيطان به دست امام زمان عليه السّلام اشاره شده است.

پيروزى نهايى نيروهاى حق و صلح و عدالت، انديشه‌اى قرآنى است كه با قاطعيت اعلام مى‌دارد: پيروزى نهايى با دين حق و ايمان و غلبه قطعى صالحان و متقيان، كوتاه شدن دست ظالمان و مستكبران و آينده روشن و سعادتمندانه بشر است.

نقطه اوج و متعالى اين حركت با قيام و ظهور منجى موعود- و از ديدگاه اسلام مهدى (عج)- تحقّق مى‌يابد و او رهبرى گروه حقّ را به دست مى‌گيرد و با تمام توان، به جنگ نهايى با جبهه كفر و باطل مى‌پردازد و در تحقّق وعده‌هاى حتمى الهى، پيروز

[1]. ر. ك: ظهور و سقوط جامعه‌ها و تمدن‌ها از ديدگاه قرآن، صص 437- 439.

[2]. اسراء( 17)، آيه 81.

[3]. انفال( 8)، آيه 7 و 8.