ذكر مدت، كتباً به مجلس شوراى اسلامى- براى اخذ تصميم- پيشنهاد مى‌كند.[1]

11. رئيس‌جمهور مى‌تواند براى خود معاونانى داشته باشد. در اين ميان، معاون اول رئيس‌جمهور با موافقت وى اداره هيئت وزيران و مسئوليت هماهنگى ساير معاونت‌ها را برعهده دارد. (اصل 124.) البته رياست هيئت وزيران با شخص رئيس‌جمهور است. (اصل 134.)[2]

12. دريافت استعفانامه وزير يا هيئت وزيران (اصل 135) و همچنين داشتن اختيار عزل آنان. درواقع اين حق از لوازم اعمال سياست متمركز در قوه مجريه است.[3]

13. رياست شوراى عالى انقلاب فرهنگى.

14. رياست شوراى عالى امنيت ملى. (اصل 176.)

15. رئيس‌جمهورى شخص مورد خطاب رهبر براى تشكيل شوراى بازنگرى است و خود نيز يكى از اعضاى آن است.[4] (اصل 177.)

16. عضو شوراى موقت رهبرى، در صورت تشكيل. (اصل 111.)

17. داشتن اختيار شركت در كنفرانس‌ها، سمينارها و اجلاسيه‌هاى بين‌المللى. (ماده 12 قانون حدود وظايف و اختيارات رئيس‌جهور.)[5]

18. سرپرستى وزارتخانه‌هاى فاقد وزير، حداكثر به مدت سه ماه (اصل 135.) اين امر به‌نوعى از استثنائات اصل عدم‌تعدد مشاغل رئيس‌جمهور است.[6]

19. تعيين نمايندگان ويژه با اختيارات مشخص، برحسب ضرورت و با تصويب هيئت وزيران. تصميمات چنين نمايندگانى در حكم تصميمات رئيس‌جمهور و هيئت وزيران خواهد بود. (اصل 127.)

رئيس‌جمهور در تعيين نمايندگان ويژه- برخلاف انتخاب معاونان- محدوديت دارد و تعيين آنها بسته به شرايطى نظير بروز حوادث غيرمترقبه (همچون سيل و زلزله) است. افزون‌

[1]. همان، ص 306.

[2]. عباسعلى عميدزنجانى، حقوق اساسى ايران، ص 714 و 715.

[3]. همان، ص 739.

[4]. قاسم شعبانى، حقوق اساسى و ساختار حكومت جمهورى اسلامى ايران، ص 208.

[5]. همان.

[6]. عباسعلى عميدزنجانى، حقوق اساسى ايران، ص 738.