با پخش خبر فرار شاه، ناگهان جشنى مردمى در سراسر كشور به‌پا شد. با فرار شاه، بسيارى از مقامات، مديران و فرماندهان، پست‌هاى خود را رها كردند و اين مراكز به تصرف مردم در آمد. كميته‌هاى حفاظت از شهرها و اماكن دولتى براى جلوگيرى از سوءاستفاده و كمك به جريان اداره امور شهرها تشكيل شد.

براى جلوگيرى از سقوط نظام سلطنتى، شوراى سلطنت با حضور نخست‌وزير، رؤساى مجلسين، رئيس ستاد ارتش و سيدجلال‌الدين تهرانى تشكيل شد. شورا، تهرانى را به رياست انتخاب كرد. تهرانى مأمور شد با حضرت امام در پاريس ملاقات و مذاكره كند. او در پاريس با پيش‌شرط امام، استعفاى خود را از رياست شورا اعلام كرد و شورا را غيرقانونى دانست و رهبرى امام را تأييد و پيروزى انقلاب را آرزو كرد.

فرار شاه، يكى از وقايع مهم ايران در قرن اخير بود؛ زيرا زمانى شاه از كشور رفت كه اكثريت قريب به اتفاق ملت، شعار «مرگ بر شاه، درود بر خمينى» سر مى‌دادند و با تمام امكانات مصمم به جلوگيرى از بازگشت او و تكرار وقايع 28 مرداد 32 بودند. او به مصر رفت تا پس از مدت‌ها آوارگى، تقاص ظلم و جور ساليان دراز حكومتش را بدهد. و در همانجا به خاك سپرده شود!

با خروج شاه، در واقع نظام شاهنشاهى سقوط كرد و فقط كنترل چند شهر بزرگ در اختيار نيروهاى نظامى باقى ماند. مردم به تدريج براى اداره كشور آماده مى‌شدند.

با فرار شاه زمينه براى ورود حضرت امام فراهم شد.[1] دولت مخالف بود؛ زيرا مى‌دانست با ورود امام، دولت بختيار، بقاياى رژيم سلطنتى و ساختارهاى وابسته به آمريكا فرو خواهد ريخت. بختيار تلاش بسيارى كرد تا با جلب نظر مردم آمدن امام را به تأخير بيندازد، ولى سخنان او مورد توجه قرار نگرفت. در مقابل، حضرت امام برنامه‌هاى آمريكا براى انحراف نهضت اسلامى را افشا مى‌نمود و مردم را به ادامه مبارزه فرا مى‌خواند. حضور شبانه‌روزى مردم در فعاليت‌هاى متعدد و متنوع، تمامى تلاش‌ها و طرح‌هاى دولت را خنثى مى‌كرد.

[1]. در همين زمان است كه شعار« ديو چو بيرون رود فرشته درآيد» فراگير شد