به گفته ايشان:

مذهب اسلام، هم‌زمان باآنكه به انسان مى‌گويد خدا را عبادت كن و چگونه عبادت كن، به او مى‌گويد چگونه زندگى كن و روابط خود را با ساير انسان‌ها بايد چگونه تنظيم كنى و حتى جامعه اسلامى با ساير جوامع بايد چگونه روابطى را برقرار نمايد. هيچ حركت و عملى از فرد و يا جامعه نيست، مگر اينكه مذهب اسلام بر آن حكمى مقرر داشته است.[1]

همچنين مى‌گويد:

نسبت اجتماعيات قرآن به آيات عبادى آن، از نسبت صد به يك هم بيشتر است. از يك دوره كتاب حديث كه حدود پنجاه كتاب است، ... سه چهار كتاب مربوط به عبادات است و ... هم مربوط به اخلاقيات است؛ بقيه همه مربوط به اجتماعيات، اقتصاديات، حقوق و سياست و تدبير جامعه است.[2]

از آنجا كه اسلام براى به كمال رساندن انسان آمده،[3] افزون بر احكام عبادى و دستورهاى اخلاقى، با آوردن احكام سياسى، اجتماعى و اقتصادى نيز به اصلاح زندگى دنيوى- ازجمله چگونگى اداره جامعه- توجه كرده است.[4]

امام‌خمينى براى اثبات جامعيت دين، به آيات و روايات نيز استناد مى‌جويد؛ از جمله آيه‌اى كه قرآن را «تبيان لكل شي‌ء»[5] (/ بيان‌كننده هرچيز) معرفى مى‌كند و يا روايات مختلفى كه در آنها بر اين نكته تأكيد شده است كه «در قرآن هرآنچه انسان بدان نياز دارد، آورده شده است.» امام برآن است كه با توجه به صراحت اين آيات، احكام مربوط به راهكارهاى عمل سياسى و اجتماعى نيز در قرآن آمده و حتى احكام اجتماعى اسلام بيش از احكام فردى آن است و بسيارى از عبادات همچون حج و نماز نيز داراى وجوه سياسى و اجتماعى‌اند.[6] ايشان ضمن اشاره به غربت اسلام و معرفى نشدن صحيح آن، معتقد است در

[1]. همان، ج 5، ص 389.

[2]. همو، ولايت‌فقيه، ص 5.

[3]. همان، ص 6.

[4]. همو، ولايت‌فقيه، ص 3.

[5]. نحل( 36): 89؛ انعام( 6): 38.

[6]. روح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، ولايت‌فقيه، ص 21.