به هرحال امام‌خمينى در واكنش به اين جريان فكرى، مباحث خود را در دفاع از عدم تفكيك دين از سياست مطرح مى‌كند و مى‌كوشد با استدلال‌هاى عقلى و نقلى به شبهات وارده از سوى سكولارها- كه مدعى جدايى دين از سياست بودند- پاسخ دهد.

2. دلايل امام‌خمينى در نفى تفكيك دين از سياست‌

يك. جامعيت دين اسلام‌

اسلام در نگاه امام‌خمينى دينى كامل و جامع است، از اين‌رو با زندگانى اين‌جهانى و امور اجتماعى و سياسى ارتباطى تنگاتنگ دارد.

به گفته ايشان:

[اسلام‌] مكتبى است كه برخلاف مكتب‌هاى غيرتوحيدى، در تمام شئون فردى و اجتماعى و مادى و معنوى و فرهنگى و سياسى و نظامى و اقتصادى دخالت و نظارت دارد و از هيچ نكته- ولو بسيار ناچيز كه در تربيت انسان و جامعه و پيشرفت مادى و معنوى نقش دارد- فروگذار ننموده است.[1]

امام‌خمينى اعتقاد به جامعيت، كمال و جاودانگى قوانين اسلام را اصلى اساسى مى‌داند كه در كتاب و سنت مطرح شده است. وى بيان مى‌دارد:

اسلام براى اين انسانى كه همه چيز است- يعنى از طبيعت تا ماوراى طبيعت تا عالم الهيت مراتب دارد- اسلام تز دارد؛ برنامه دارد اسلام. اسلام مى‌خواهد انسان را يك انسانى بسازد جامع، .... رشد طبيعى به او بدهد ... رشد روحانيت به او بدهد ... همه حظوظى كه انسان دارد و به طور نقص است، الان نرسيده است. اديان آمده‌اند كه اين ميوه نارس را رسيده‌اش كنند؛ اين ميوه ناقص را كاملش كنند ....[2]

نيز در جايى ديگر گفته است:

احكام شرع حاوى قوانين و مقررات متنوعى است كه يك نظام كامل اجتماعى را مى‌سازد و در اين نظام حقوقى، هرآنچه بشر نياز دارد، فراهم آمده است.

[1]. همو، صحيفه امام، ج 21، ص 402 و 403.

[2]. همان، ج 4، ص 9.