همچون خوراك و پوشاك و روابط اجتماعى و حكومت- كه بدون ديندارى نيز مى‌گذرد- مربوط به دنياست و به همين‌رو دين در اين‌باره سخن نگفته و امر آنها را به خود انسان وانهاده است.

اما در حقيقت حيات و سعادت اخروى انسان در گرو چگونه زيستن او در اين دنياست. از ديدگاه اسلام، زندگى اخروى هر فرد به‌دست خود او و در همين دنيا ساخته مى‌شود؛ بدين‌معنا كه اعتقادات، علايق، نيات و رفتار انسان شكل‌دهنده شخصيت دنيوى و چهره اخروى اوست.

قرآن ارتباط تنگاتنگ و ناگسستنى دنيا و آخرت را به فراخور، در قالب اين موضوعات بيان داشته: «چهره انسان در آخرت»، «تجسّم اعمال» و «عينيت پاداش و كيفر اخروى با اعمال دنيا». هر رفتارى كه از آدمى سر زند، در زندگى اخروى او مؤثر است و يا به بيانى ديگر، سعادت اخروى آدمى در گرو تصميمات او در همين دنياست. از اين رو نمى‌توان عملى را يافت كه تنها جنبه دنيوى داشته و در حيات آخرت بى‌تأثير باشد و يا عملى را يافت كه تنها جنبه اخروى داشته، بى‌آنكه در زندگى دنيا تأثير نهد.

اصولًا از ديدگاه امام‌خمينى دنيا و آخرت يك مقوله و ادامه هم‌اند و هيچ‌گاه از يكديگر تفكيك نمى‌پذيرند. بر اين اساس، حيات دنيوى بايد بر پايه حيات جاويدان و آخرت سازمان‌يابد:

آنهايى كه گمان كردند نبى ختمى و رسول هاشمى دعوتش داراى دو جنبه است- دنيايى و آخرتى- و اين را مايه سرافرازى و كمال نبوت فرض كردند، از ديانت بى‌خبر، و از دعوت و مقصد نبوت عارى و برى هستند. دعوت به دنيا از مقصد انبياى عظام به‌كلى خارج است.[1]

امام‌خمينى معتقد است:

گمان نبايد بشود كه اسلام آمده است براى اينكه دنيا را اداره بكند، يا آمده است فقط براى اينكه مردم را متوجه به آخرت بكند، يا آمده است كه مردم را آشناى به معارف‌

[1]. همو، آداب الصلوه، ص 45.