ادله‌ى قائلين به حرمت احتفال عبارتند از: اولًا: اين بزرگداشت‌ها نوعى عبادت و تعظيم مولود است كه به شرك مى‌انجامد. ثانياً: گاهى در اين مراسم امور محرمه مانند اختلاط زن و مرد اتفاق مى‌افتد. ثالثاً: سلف تولد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را جشن نمى‌گرفتند پس اين كار نوعى بدعت محسوب مى‌شود.[1]

هيچ كدام از اين ادله قابل قبول نيست، هرگز بزرگداشت، عبادت نيست تا به شرك انجامد، امر اختلاط زن و مرد نيز موجب حرمت اصل بزرگداشت‌ها نمى‌شود بلكه بايد از اين اختلاط در همه جا جلوگيرى شود. بر فرض هم اين امر بدعت باشد (كه نيست) اين عمر خليفه‌ى دوم است كه برخى از بدعت‌ها را حسن مى‌داند و دستور به اجراى آن مى‌دهد (مانند دستور به اقامه نماز به جماعت در نماز تراويح)[2]. پس هر نوع بدعتى حرام و ممنوع نيست. ابن حجر در بررسى قول عمر كه دستور به انجام نماز تراويح در ماه رمضان مى‌دهد و مى‌گويد: «نعم البدعة هذه» چنين آورده است:

[1] - براى تفصيل بيش تر اين ادله، ر. ك: رضوانى، على اصغر، همان.

[2] - ر. ك: بخارى، محمد، صحيح البخارى مع فتح البارى: ج 4، كتاب« صلاه التروايج»، ص 250 ح 2010