عليه «لا تَشُدُّوا الرّحال إلّا إلى ثلاثة مساجد» فشَدّ الرحال إلى نبيّنا صلى الله عليه وسلم مستلزم لِشَدِّ الرحال إلى مسجده و ذلك مشروع بلا نزاع إذ لا وصول إلى حجرته إلّابعد الدُخول إلى مسجده ....[1]؛ بر فرض كه بار سفر بستن براى زيارت قبر انبيا و اوليا روا نباشد به دليل عموميت نهى پيامبر خدا (كه درود خدا بر او باد) كه فرمود: بار سفر بستن جز براى [رفتن‌] به سه مسجد روا نيست» اما در خصوص زيارت قبر پيامبر ما، اين نهى نخواهد بود چون هر كه بار سفر براى زيارت قبر ببندد ناگزير بار سفر براى رفتن به مسجد پيامبر بسته است و اين كار بدون شك مشروع است چون رسيدن به حجره قبر پيامبر اكرم، پس از ورود به مسجد امكان‌پذير است.»

بدعت در اين مسأله نيز پس از وجود ادله‌ى لفظى، نابجاست. افزون بر آن، برفرض كه ادله‌ى لفظى ادعاى بدعت را منتفى نسازد؛ اما هر مسأله مستحدثه مانند زيارت را نبايد بدعت ناميد بلكه از باب مماشات مى‌توان گفت: اين «بدعت حسنه»[2] است كه اهل تسنن بنا به سنت عمر در نماز تراويح، آن را پذيرفته‌اند به‌

[1] - ذهبى، محمد، سير اعلام النبلاء: ج 4، ص 484 تحت رقم 185.

[2] - ر. ك: بخارى، محمد، صحيح البخارى مع فتح البارى: ج 4، كتاب« صلاه التراويح»، ص 250، ح 2010 و نيز، ر. ك: عينى، محمود، عمد القارى: ج 11، ص 126؛ سيد مرتضى، علم الهدى، الشافى: ج 4، ص 219، ايشان تئورى« بدعت حسنه» را آورده و آن را بررسى و نقد كرده است. چون عمر در عصر خلافت خود اصل نماز تراويح يا انجام آن را به صورت جماعت« بدعه حسنه» ناميد كه اين معناست اين نماز بدين شكل در اسلام سابقه نداشته اما ازنظر عمر اين بدعت حسنه است كه دستور داد در اين امت رايج شود و اهل تسنن آن را پذيرفتند.