اما چون اسلام مستحكم شد و در دل‌ها نشست، نهى از زيارت قبور نسخ گرديد»[1].

رجحان زيارت منوط به اثبات وجود ارتباط پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و اولياء پس از وفات با عالَم دنيا و شنيدن صداى زائران و پاسخ به سلام آنان است. در اين باره افزون بر دليل اعتبارى، روايات صحيح و متواتر از اهل سنت نقل شده كه پيش از اين ملاحظه كرديد. محبت نيز كه منشاء بار بستن و عزم سفر براى زيارت مى‌باشد، اختصاص به زمان حيات نبى اكرم صلى الله عليه و آله ندارد.

وهابيان، زيارت را بدعت و آن را مخالف با سيره صحابه مى‌دانند، ادله‌ى لفظى آنان تنها اين روايت است:

«لا تَشُدُّوا الرّحال إلّا إلى ثلاثة مساجد[2]؛

بار سفر بستن جز براى رفتن به سه مسجد، [مسجد الحرام، النبى، اقصى‌] روا نيست»؛ اما هرگز نمى‌توان از آن منعِ شدَّ رحال (بار بستن) براى زيارت را استفاده كرد. به قول ذهبى:

«لئن سَلَّمنا إنّه- أي شد الرحال إلى قبور الانبياء والاولياء- غير مأذون فيه لِعُمومِ قوله صلواتُ الله‌

[1] - ر. ك، عينى، محمود، عمد القارى باب زيار القبور: ج 8، ص 70.

[2] - ر. ك: ابن حنبل، احمد، مسند احمد: ج 12، ص 116، رقم 7191، محققان مسند ساير منابع و مصادر اين روايت را در پاورقى آورده اند و آن را تقويم النص كرده‌اند.