صلاته إذ الزائر له أجر الزيارة وأجر الصلاة عليه ... فزيارة قبره من أفضل القرب ....[1]؛ پس هر كس نزد حجرة مقدس قبر پيامبر با خضوع بايستد و سلام و صلوات بر پيامبرش فرستد پس خوشا به حال او، چرا كه زيارت را به نيكويى به جا آورده و در خضوع و محبت، پسنديده عمل كرده است و در اين صورت عبادتى، بيش از كسى كه در شهر خود يا در نمازش، به حضرت درود مى‌فرستد، انجام داده آورده است چون زائر قبر، هم اجر زيارت دارد و هم اجر صلوات بر پيامبر [پس عبادتى بيش‌تر آورده است‌] به هر روى، زيارت قبر رسول خدا از برترين كارهاى عبادى است.»

سُبكى و قاضى عياض بخشى از روايات و ادله‌ى لفظى بر جواز و رجحان زيارت را نقل كرده‌اند. ابوسعيد صلاح الدين نيز كتاب‌ «جمع احاديث الواردة فى زيارة قبر النبى» را نگاشته است. حافظ عينى در شرح بخارى مى‌نويسد: «هرگاه عبد الله بن عمر از سفر مى‌آمد به نزد قبر پيامبر مى‌رفت و زيارت مى‌كرد ... نهى از زيارت قبور در اوايل اسلام بوده كه مسلمانان هنوز به بت‌پرستى خود داشتند و ممكن بوده بر قبرها سجده كنند و آن‌ها را بپرستند

[1] - ر. ك، ذهبى، محمد، سير اعلام النبلاء: ج 4، ص 484 483، تحت رقم 185.