لَكُمْ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَكْفُرُونَ بِشِرْكِكُمْ ...» (فاطر/ 13- 14) «و آنان كه به جاى خداوند، مى‌خوانيد به اندازه پوستى از هسته خرما را هم [در اين هستى‌] مالك نيستند* اگر آنان را بخوانيد صداى شما را نمى‌شنوند و اگر بشنوند، به شما جواب نمى‌گويند [قدرت جواب گفتن يا حقِ جواب گفتن ندارند] و در قيامت به اين شريكان كفر خواهيد ورزيد»

در شرح كتاب التوحيد (محمد بن عبد الوهاب سر كرده وهابيان) درباره‌ى اين آيه مى‌گويد:

«فبيّن الله تعالي إن دعاء من لا يَسمَع ولا يستجيب شرك يَكفُر به المَدعُوّ يوم القيامة ... فكل ميّت أو غائب، لا يسمع ولا يستجيب ولا ينفَع ولا يضُر[1]؛ خداوند در اين آيه چنين بيان كرد كه خواندن كسى كه نمى‌شنود و اجابت نمى‌كند، شرك است و خواننده آن در روز قيامت به او كفر مى‌ورزد. و هر مرده‌اى يا غائبى نمى‌شنود و اجابت نمى‌كند و سود و زيانى ندارد [پس خواندنِ مرده شرك است‌].»

شيخ ابن باز (مفتى سابق حجاز) نيز، مى‌نويسد:

[1] - ال شيخ، عبد الرحمن، فتح المجيد فى شرح كتاب التوحيد: ص 430