«واما دعاء الانبياء والاولياء والاستغاثة بهم والنَّذر لهم ونحو ذلك فهو الشرك الاكبر وهو الّذي كان يفعله كفار قريش مع اصنامهم واوثانهم ... ولم يعتقدوا إنّها هي التي تقضي حاجاتهم وتشفي مرضاهم وتنصرهم علي عدوِّهم كما بيَّن سبحانه ذلك عنهم في قوله سبحانه: «وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ» (يونس/ 18) فردّ عليهم سبحانه بقوله: «قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ»[1] اما خواندن انبيا و اوليا و استغاثه به ايشان و نذر براى آنان و مانند آن، بزرگ‌ترين شرك است چون اين‌ها شبيه همان كارى است كه كفار قريش بابت‌هايشان مى‌كردند ... و حال آن كه بت پرستان اعتقاد نداشتند بت‌ها، حاجاتشان را برآورده مى‌كنند، بيمارشان را شفا مى‌دهند و آنان را بر عليه دشمنانشان يارى مى‌رسانند؛ همان گونه كه خداوند سبحان از قول آنان در اين آيه خبر داد: «و آنان [مشركان‌] غير خدا را مى‌پرستند كه نه زيانى به آنان مى‌زنند و نه سودى مى‌رسانند و مى‌گويند اين بت‌ها شافعان ما نزد خدايند» سپس خداوند پندار آنان را مردود شمرد و

[1] - بن باز، عبد العزيز، رسال الى الشيخ واعظ زاده: ص 14