تغيير در ديدگاه داعى نيست، چون هرگاه آن چه را كه در اذهان مؤمنان درباره‌ى رسول اكرم پس از وفات ايشان،می گذرد با آن چه كه در اذهان صحابه در حال حيات حضرت بوده است، مقايسه كنيم هر دو را عين هم مى‌بينيم، هر دو مى‌گويند: «رسول خدا- و به تبع ايشان همه معصومان و اوليا- واسطه‌اى بيش نيستند، آنان مالك هيچ چيزى در اين نظام نبوده و هيچ كار مستقلى نه در حيات و نه پس از حيات، از آنان ساخته نيست» پس بايد تغييرى در «مدعوّ» صورت پذيرفته باشد. آرى وهابيان بر اين باورند مردگان، پس از وفات، همانند سنگ و چوب مى‌شوند كه هيچ ادراكى ندارند، چيزى را نمى‌شنوند و سود و زيانى ندارند و اگر هم ادراكى دارند براى ما قابل فهم نيست. از اين رو، آنان با بت‌هاى جامدِ بى روح يكسانند و عمل مؤمنان نيز در توسل و شفاعت و استغاثه به آنان پس از وفات، همانند عمل مشركان درباره‌ى بت‌ها خواهد شد. از همين جاست كه اساسى‌ترين دليل آنان بر اين منع، تشبّث به آياتى است كه مشركان را خطاب قرار مى‌دهد، مانند اين آيات كه مى‌فرمايد:

«... وَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ ما يَمْلِكُونَ مِنْ قِطْمِيرٍ* إِنْ تَدْعُوهُمْ لا يَسْمَعُوا دُعاءَكُمْ وَ لَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجابُوا