نكته دوّم: وهابيان از سر نادانى يا عناد به آياتى كه مشركان را مورد خطاب قرار مى‌دهد و پندارهاى آنان را فرو مى‌ريزد، استناد جسته. براى اثبات شرك در مسأله توسل، استغاثه و شفاعت پس از وفات اولياء، به كار مى‌گيرند.

ارزيابى و شرح: به طور قطع در صورتى مى‌توان به اين آيات متشبث شد و مؤمنان را در رديف مشركان قرار داد كه وجه مشتركى بين مؤمنان متوسِّل و استغاثه‌جو، با مشركان گرفتارِ توهّم و پندار، وجود داشته باشد؛ از همين جا اين پرسش بسيار مهم رخ مى‌نمايد كه چه تحولى پس از وفات انبيا و اوليا پديد آمده كه موجب شده اين امور كه در زمان حيات نبى يا ولىّ، عين توحيد و تقرّب آفرين بوده، اكنون عين شرك و مايه‌ى سقوط انسان گردد. اين تحول تنها در دو امر امكان‌پذير است، يا بايد مؤمنان پس از وفات پيامبر و اوليا ديدگاهشان عوض شده باشد كه از آن به تغيير در ديدگاه‌ «داعى، خواننده» (يعنى: آن كه به پيامبر اكرم توسل مى جويد و ايشان را شفيع قرار مى‌دهد) ياد مى‌كنيم و يا بايد در گوهر «مدعوّ، خوانده شده» (يعنى: پيامبر اكرم ص) تغييرى صورت گرفته باشد و إلّا هيچ وجه مشترك ديگرى بين مشركان و مؤمنان در اين امر به چشم نمى‌خورد. اما