بنابراين، موضع نزاع در استغاثه، توسل، تبرك، شفاعت، تقبيل و ... در زمان وفات پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و اولياء خداست و بايد ادله‌ى جواز يا منع در حول محور اين موضوع مطرح شوند.

پيش از آن كه به نكته‌ى دوم بپردازيم لازم است در همين جا به اين پرسش اشاره كنيم، اگر كسى بگويد چه نيازى به توسل و شفاعت به انبيا و اولياست؟! چون خداوند به ما، از رگ گردن نزديك‌تر است، صداى ما را مى‌شنود، استغاثه‌هاى ما را اجابت مى‌كند هيچ كس مهربان‌تر از او نيست و ... پس اگر خواسته و حاجتى داريم به طور مستقيم با خود خداوند در ميان مى‌گذاريم و پاسخ آن را از خداى مهربان كه صداى ما را مى‌شنود و از هر كس به ما نزديك‌تر است. دريافت مى‌كنيم! در پاسخ مى‌گوييم: خودِ حقتعالى در اين آيات، توسل و شفاعت را مطرح ساخته و به ما آموخته به انبيا و اولياء روى آوريم. و به آنان توسل جوييم و آنان را شفيع قرار دهيم پس جايى براى ترديد نيست.