«وَ مِنَ الْأَعْرابِ مَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَتَّخِذُ ما يُنْفِقُ قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ صَلَواتِ الرَّسُولِ أَلا إِنَّها قُرْبَةٌ لَهُمْ سَيُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِي رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» (توبه/ 99) «از باديه نشينان كسانى‌اند كه به خداوند و روز واپسين ايمان دارند، و آن چه را انفاق مى‌كنند مايه تقرّب به خدا و جلب دعاهاى پيامبر مى‌شمارند آگاه باشيد كه آن [انفاق‌ها و دعاهاى پيامبر] سبب تقرّب آنان است. به زودى خداوند آنان را در رحمتش وارد خواهد كرد كه همانا خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است».

شفاعت و توسل به انبياء و اولياء در قيامت براى نجات از دوزخ يا ترفيع درجه‌ى بهشت نيز جزو اركان عقايد همه اهل سنت و شيعه مى‌باشد و از محل نزاع بيرون است.[1]

[1] - ر. ك: بيهقى، احمد، الاعتقاد على مذهب السلف اهل السنه و الجماعه: ص 104؛ نسفى، ابو حفص، شرح العقائد النسفيه: ص 148 طوسى، نصير الدين، تجريد الاعتقاد مع كشف المراد: ص 416؛ حلى، حسن، كشف المراد: ص 416. علامه حلى مى‌گويد:« اتفقتِ العلماءُ علي ثبوت الشفاع لِلنبّي؛ دانشمندان بر ثبوت شفاعت براى پيامبر] در روز قيامت‌[ اتفاق نظر دارد.»