فرا گرفته است؛ پس كسانى را كه به سوى تو بازگشته و راه تو را پيموده‌اند بيامرز و آنان را از عذاب دوزخ نگاه دارد».

ماجراى توسل ابو طالب به پيامبر اكرم در كودكى براى بر طرف شدن خشكسالى، معروف و در كتب معتبر سنى مانند صحيح بخارى نقل شده است‌[1]. بنابراين، توسل به انسان‌هاى آبرومند، ريشه در فطرت آدميان دارد و قرآن نيز آن را امضا كرده است.

درباره استغاثه و توسل به پيامبر اكرم نيز قرآن مى‌فرمايد:

«... وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً» (نساء/ 64) «و چون آنان كه به خود ستم كردند نزد تو بيايند و از خدا طلب مغفرت كنند و پيامبر نيز براى آنان طلب مغفرت نمايد، خداوند را توبه‌پذير و مهربان خواهند يافت»

بلكه قرآن، انفاق به نيّت صلوات رسول را، در كنار نيّت تقرّب به خدا، عين توحيد مى‌داند و چنين نقل مى‌كند:

[1] - ر. ك: بخارى، محمد، صحيح بخارى، فتح البارى: ج 2، ص 494، ح 1008 و 1009 وى شعر معروف ابوطالب را درباره‌ى پيامبر اكرم نقل كرده كه يك بيت آن اين است: