4- بنيان‌گذار تشيع، همان بنيان گذار اسم خالص و داعى الى الله‌ «وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ»،[1] يعنى شخص خاتم الانبياء (ص) است و كتاب و سنت در تشيع تجلى مى يابد و اهل بيت (ع) باب مدينه علم و عالم بكتاب الهى هستند و حيات ايشان ادامه حيات رسول الله (ص) است.

5- پيامبر (ص) در زمان خودش مسير و خط آينده اسلام را ترسيم فرموده و چراغ را به دست چراغبان و اذُن واعيه سپرده است.

محتواى تشيع، همان محتواى اسلام اصيل و فرهنگ غنى اسلام و قرآن كريم است و تبلور عينى اسلام در وجود مبارك اهل البيت (ع) تحقق يافته است و ائمه معصومين (ع) واسطه در فيض الهى و مفسر و معلم قرآن كريم هستند.

اصول و اساس تشيع‌

تشيع بر سه اصل كلان و بنيادين استوار است كه عبارتند از: توحيد، نبوت و معاد و دو اصل به عنوان اصول مذهب كه عبارتند از: امامت و عدالت، و اين دو هر يك به نحوى در توحيد و نبوت تبلور يافته اند و شاخه هاى درخت توحيد و نبوت هستند. در حوادث زمان رسول اكرم (ص) و پس از آن نحله ها و گرايش ها و سليقه هاى مختلفى در دنياى اسلام پديد آمد كه بسيارى از اين گرايش ها طبيعى است. ليكن اگر با محوريت قرآن و رسول اكرم (ص) بود، همه مسائل به نحو احسن و مطلوب تمام مى شد و محور، شخص مؤسس اسلام و تفسير آن بزرگوار از قرآن و احكام اسلام بود. ليكن در همان عصر نيز شاخص پس از رسول اكرم (ص)، اهل بيت (ع) و على مرتضى (ع) بودند.

[1] . فصلت: 33.