حق خدا اين است كه مردم ناصح و خيرخواه يكديگر باشند. ناصح حكومت باشند و زمام‌داران، ناصح و دلسوز مردمان باشند و از نقد حكيمانه و سازنده دريغ نكنند و اصل تناصح و تواصى بحق و تواصى به صبر را در تمامى زمينه ها رعايت كنند.

در نهج البلاغه گاهى حق به معنى صدق و راستى آمده است. امام (ع) در خطبه 40 مى فرمايند: سخن حقى است اما باطل از آن اراده شده است. اينكه آنها مى گويند «لا حكم الّا للّه» حكم و حاكميت از آن خداست. اين سخن، سخن درست و راستى است. در اينجا منظور از حق، راست است كه از آن باطل اراده شده است.

معنى ديگرى از حق كه در نهج البلاغه آمده است، همراهى حق با تلخى و مرارت است. در خطاب به مالك اشتر مى فرمايد:

«ثُمَّ لْيَكُنْ آثَرُهُمْ عِنْدَكَ أَقْوَلَهُمْ بِمُرِّ الْحَقِّ»[1]

يعنى برگزيده ترين فرد نزد تو بين اين واليان كسى باشد كه بتواند حق تلخ را به تو بگويد و در واقع از بيان حق تلخ امتناع نكند.

موضوع ديگرى كه در نهج البلاغه مطرح است، آميختگى حق و باطل است. فرمان مذكور به مالك اشتر در مذمت احتجاب و فاصله گرفتن از مردم مى فرمايد:

«و يشابّ الحق بالباطل»[2]

يعنى اگر خود را از مردم پنهان كنى و مردم نتوانند تو را ببينند و با تو سخن بگويند باعث مي‌شود حق با باطل مشوب و آميخته شود و امور بر تو مشتبه شود و كوچك در چشم تو بزرگ و بزرگ در چشم تو كوچك جلوه داده شود.

[1] . همان، ص 129.

[2] . همان، ص 144.