جز اينكه دست نياز به سوى پروردگار بى نياز خود كه حق محض است دراز كند و از او كه قانون‌گذار زندگى ماست بخواهد كه او را بر راه حق و حقيقت قرار دهد و هدايت كند. حق منشأ و مبدأ تمامى كائنات و خير محض و خير مطلق است و جهان آفرينش را برهمين اساس آفريده است و دين او نيز دين حق و در جهت تعالى و تكامل آفرينش است وحق در تكوين و تشريع سارى و جارى است در برابر حق باطل و پوچى و هيچ و غيرثابت و مانند آنست.

حق در نهج البلاغه‌

حق در مقابل باطل به كار رفته است. البته حق در مفهوم اصطلاحى نيز زياد در نهج البلاغه به كار رفته است؛ مثلًا حق الهى، حق بشرى، حق ولات، حق زمامداران، حق ملت و حق امت. نكته جالب آن است كه اميرالمؤمنين (ع) در نهج البلاغه حتى نسبت به اشياء نيز حق و مسئوليت تعيين مى كند و همه را در برابر بقاع و بهائم مسئول مى داند.

حضرت در خطبه 69 مى فرمايند:

«لاتعرفون الحق كمعرفتكم الباطل»

شما آنگونه كه باطل را مى شناسيد حق را نمى شناسيد. ايشان همچنين در خطبه 201 مى فرمايد:

«ان في أيدي الناس حقاً و باطلًا»

در دست مردم حقى است و باطلى يا سخن از امتزاج حق و باطل مى گويند.

«ولكن يؤخذ من هذا ضغث و من هذا ضغث فهنا لك يشتبه الامر علي اولياء الله».

حضرت در خطبه 216 نمونه اى از حق الله را بيان مى دارند و مى فرمايند:

«ولكن من واجب حقوق الله علي عباده النصيحه بمبلغ جهدهم»

يعنى از جمله حقوق خدا برمردم، خيرخواهى مردم است يعنى اين حق خدا است كه از مردم خواسته كه خيرخواه همديگر باشند خيرخواه خداباشند. هرچند خداوند غنى مطلق است اما در عين حال براى صلاح جامعه اين را به عنوان حق خود مقرر مي‌كند كه‌