يك زبان و دو زبان و ديروز و امروز نيز اختصاص نداشته باشد، بلكه تمامى زبانها و كلمات و لغات را شامل مى شود و براين اساس بايد دو نوع بحث از مفاهيم و ترجمه لغات ارائه نمود. يك بحث مربوط به لفظ به لفظ و لفظ و معنا و ترجمه مستقيم و بحث ديگر، بر اساس جايگاه و موقعيت لفظ در كلام و نحوه ارتباط كلمات قبل و بعد و چينش كلمات و ارتباط الفاظ با يكديگر و اراده و استعمال متكلم و قرائن و شواهد كلامى و مقامى و حالى مبتنى است. در اين راستا، چه بسا يك لغت و كلمه و لفظ از مفهوم اصلى خود به مفاهيم وسيع ترى و يا محدودترى و يا با ملاحظات كنايه اى و استعاره از انواع تشبيهات و استعارات و مانند آن استفاده شده است.

حق در نظام تشريع‌

شريعت و شرايع الهى به مجموعه اى از قوانين و نواميس الهى اطلاق مى گردد كه براى اداره جامعه بشرى وضع شده و ريشه در نظام تكوين دارد و توسط پيامبران الهى براى هدايت و سعادت بشر ابلاغ شده است. «شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً وَ الَّذِي أَوْحَيْنا إِلَيْكَ».[1]

قوانين شريعت بستر براى تعالى و تكامل انسان ها و جوامع بشرى است و تشريع مكمل تكوين است و اگر شرايع الهى نبودند، انسان ها سردرگم بودند و راه به سوى اهداف خلقت نمى بردند.

تشريع، بستر تعالى و تكامل انسان ها و زمينه ساز بروز استعدادها و سرمايه هاى فطرى و شكوفايى گوهر وجودى انسان است. و مباحث بسيار عميق كلامى و فلسفى و تاريخى كه در اين باره در جاى خود آمده مانند: موضوع حسن و قبح‌

[1] . شورى: 13.