عقيل (ع) و نه به كودتاى خشونت بار عبيدالله بن زياد و رجاله هاى خود فروخته و جلادان خون آشام وابسته به دربار بنى اميه.

محدوديت هايى كه ابن زياد ايجاد كرده همه نشان از بيدارى وجدان مردم كوفه و تأثير شديد آنها دارد.

محبوس كردن در قصر و يا در منزلى نزديك مسجد اعظم كوفه و يا قطع ارتباط با ايشان و يا سخنان خشونت بار و جنگ تبليغاتى گسترده عليه اهل البيت (ع) و كسب تكليف از دربار نسبت به اسرا، همه نشان دهنده عمق كينه دشمنان اسلام و قرآن با اهل بيت عصمت و طهارت (ع) دارد.

شعله هاى خشم مردم كم كم شروع به بيدارى و فرياد تبديل شد.

عبدالله بن عفيف ازدى در اثناى خطبه هاى ابن زياد در مسجد كوفه بپا خواست و ابن زياد را «كذاب بن كذاب» و «دشمن خدا و مردم» معرفى كرد.[1]

سخنان و فرياد هايى از عمق جان برخاسته عبدالله بن عفيف كه از طايفه‌ى ازدهاى يمنى و از شيعيان امير المؤمنين (ع) بود و چشم هاى خود را در جنگ جمل و صفين در ركاب امير المؤمنين (ع) از دست داده و ملازم مسجد كوفه بود چنان مردم و مسجد و كوفه و كاخ ابن زياد را لرزاند و ولوله اى در تار و پود پوسيده‌ى حكومت جباران انداخت كه مركز آن صدا و هيمنه در گوش تاريخ به فراموشى نگراييد و هرگز آن سخنان شجاعانه در كوفه از ياد نرفت و خشم و غضب و قهر و انتقام ابن زياد و اعدام عبدالله نتوانست چراغ بيدارى و حركت را خاموش و شعله هاى خشم ملت را فرو نشاند البته دنباله اين جريان و فداكارى ها را بايد در تاريخ ملاحظه نمود و قيام‌ها يكى پس از ديگرى در كوفه و عراق شروع شد. شاعر مي‌گويد:

[1] . محمد بن محمد مفيد، پيشين، ج 2، ص 117.