«اتّخَذَ الله أرْضَ كَرْبَلاء حَرَماً آمنا مُبَارَكاً قَبْلَ أنْ يَخْلقْ الله أرْضَ الْكعبَة وَ يَتّخذَها حَرَماً بِأرْبَعَة وَ عَشْر ألْفَ عام».[1]

«إنّ الله جَعَلَ قَبْرَكَ وَ قَبْر وَلَدُك بِقَاعاً مِنْ بِقَاع الْجَنّة وَ عَرَضات مِن عَرضَانها».[2]

«فَقَالَ يَا بُنَيَّ مَنْ زَارَنِي حَيّاً أَوْ مَيِّتاً أَوْ زَارَ أَبَاكَ أَوْ زَارَ أَخَاكَ أَوْ زَارَكَ كَانَ حَقّاً عَلَيَّ أَنْ أَزُورَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتَّى أُخَلِّصَهُ مِنْ ذُنُوبِهِ».[3]

در كلام ديگر حضرت به عنوان وصيت به فرزند خود مى فرمايند:

«اى فرزند عزيزم! بدان اين عمر توست كه با گذشت ساعت ها از دست مى رود، نه چيز ديگر و نيز توجه داشته باش كه تو به نعمتى نمى رسى مگر با جدايى از نعمتى ديگر! پس بپرهيز از آرزوى دراز،

چرا كه بسيار آرزومندان كه به آرزوى خويش نرسيدند.

در مجلس كذايى يزيد نيز آنگاه كه آن ملعون، تحت فشار افكار عمومى مجبور به تمكين به درخواست حضرت مبنى بر سخنرانى شد، حضرتش طى بيانات كوبنده اى خود را چنين معرفى كرد:

«هركس كه مرا مى شناسد كه مى شناسد و هر كس نمى شناسد بداند كه منم فرزند مكه و منا، منم فرزند زمزم و صفا، من فرزند كسى هستم كه او را به آسمان بردند، من فرزند پيامبر (ص) و على (ع) و فاطمه (س) و حسين (ع) هستم و ... (كه خواهد آمد).»[4]

چنانچه حضرتش در بيان شريفى فرموده باشند:

[1] . الاصول الستة عشر، ص 17.

[2] . ابراهيم بن محمد ثقفى، الغارات، ج 2، ص 855.

[3] . جعفر بن محمد ابن قولويه، پيشين، ص 11.

[4] . ابن شهر آشوب، المناقب، ج 4، ص 168.