مدينه‌ى منوّره، نجف اشرف و ساير بقاع متبركه و مراكز عبادى و زيارتى قرائت مى شود.

امام (ع) به همراه فرزند برومندشان امام باقر (ع) از مدينه به قصد زيارت نجف اشرف و قبر جد بزرگوارشان درحالي‌كه تا آن زمان و مدتها بعد مخفى بوده مى آمده‌اند و اين زيارت شريف را انشاء فرموده اند و در عين حال به زيارت مسجد سهله و قبر مطهر پدر بزرگوارشان و ساير مراكز نيز حضور مى يافتند.

در برخى روايات آمده كه آن‌حضرت مدتى در بيابان چادر زده بودند و ناشناخته به زيارت اين مراكز روحانى و معنوى اقدام مى نموده اند.

در يك بار كه حضرت به زيارت مساجد كوفه آمده بودند راوى از امام سئوال مى كند كه با اين همه خطر و دشمنان شما چگونه اقدام مى نمائيد؟ امام (ع) مى فرمايد: پس از زيارت قبر پدرم (ع) به زيارت اين مسجد آمده ام؛ اصل زيارت و استحباب آن، سيره و روش امام (ع) در اين باره تأكيد بر زيارت آن‌حضرت حتى با تحمل سختى ها و ناملايمات از اين روايت شريفه استفاده مى شود. چنانچه حضرتش در زيارت امين الله فرموده باشد:

«اللَّهُمَّ إِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتِينَ إِلَيْكَ وَالِهَةٌ وَ سُبُلَ الرَّاغِبِينَ إِلَيْكَ شَارِعَةٌ وَ أَعْلَامَ الْقَاصِدِينَ إِلَيْكَ وَاضِحَةٌ وَ أَفْئِدَةَ الْعَارِفِينَ مِنْكَ فَازِعَةٌ وَ أَصْوَاتَ الدَّاعِينَ إِلَيْكَ صَاعِدَةٌ».[1]

امام (ع) و ذكر مصائب امام حسين (ع)

عصر عاشورا و شهادت حضرت سيد الشهدا (ع) و ياران آن بزرگوار و اسارت آل الله (ع) و بدن هاى غرق در خون و بر روى زمين افتاده و به خاك سپرده و

[1] . همان، ص 40.