وضع احاديث در فضل خلفا با اعتراف بزرگان اهل سنت‌

1. سألت الزهري: من كاتب الكتاب يومئذ؟ فضحك وقال: هو علي، ولو سألت هؤلاء- يعني بني أمية- لقالوا: هو عثمان؛[1] معمر از زهرى سؤال كرد كه صلح حديبيه را چه كسى نوشت؟ او خنديد وگفت: على نوشت، ولى اگر از (حاكمان) بنى اميه سؤال كنى مى‌گويند: عثمان آن را نوشت.

رجال اين سند ثقه واز رجال صحاح سته هستند واز اين خبر استفاده مى‌شود كه بنى اميه راحت دروغ گفته ونسبت‌هاى بى‌اساس به پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله مى‌داده‌اند، ولى با اين وجود دقت داشته باشيم كه زهرى كه خود به اين واقعيت اعتراف دارد، خود را كاملا در خدمت اين دروغ‌بافان قرار داده بود.

2. مدائنى كه در قرن دوم مى‌زيسته است در كتاب «الاحداث» مى‌گويد: معاويه پس از صلح با امام حسن عليه السلام نامه‌ى به عمالش نوشت كه حرمت برداشته شد (جان ومال وعرض حلال است) از هر كسى كه در فضائل ابوتراب (اميرالمؤمنين عليه السلام) واهل بيتش چيزى روايت كند. خطبا در تمام روى زمين وتمام منابر شروع كردند به لعن على وبرائت از او وسب على واهل بيتش. در آن زمان اهل كوفه به جهت كثرت شيعه على در آن، تحت شديدترين فشار قرار گرفت. معاويه بر آن‌ها زياد بن سميه را حاكم قرار داد وبصره را نيز به او داد. زياد شيعه‌ها را هر جا بودند گرفت وكشت وترسانيد ودست وپاهايشان را قطع كرد وچشم‌ها را درآورد وآن‌ها را به دار زد تا اينكه در كوفه شيعه‌ى معروفى باقى نماند. معاويه به‌

[1] . مصنف عبدالرزاق، ج 5، ص 343، ح 9721؛ اتحاف الخيرة المهرة بزوائد المسانيد العشرة، ج 5، ص 86، ح 4591 به نقل از ابنراهويه.