آمريكاى شمالى را بر آن داشت تا ترتيبات دو جانبه مشاركت در بازار را با رقبا در پيش گيرند و براى حفظ تجارت كشاورزى، مسابقه يارانه‌ها را دنبال كنند. اين دو تغيير، از اعتبار و اثر بخشى گات كاست.

مشكل، تنها بدتر شدن محيط سياست تجارى نبود. در ابتداى دهه 1980 موافقتنامه عمومى بر خلاف دهه 1940 ديگر با واقعيات تجارت جهانى ارتباط نداشت، حال آنكه تجارت جهانى مهمتر و پيچيده‌تر از 40 سال قبل شده بود: جهانى‌سازى اقتصاد در راه بود، تجارت خدمات كه در مقررات گات وجود نداشت مورد علاقه بسيارى از كشورها بود و سرمايه‌گذارى بين‌المللى افزايش يافته بود. توسعه خدمات تجارى به مسائلى همچون افزايش تجارت جهانى كالاها وابسته شده بود. در ساير موارد نيز گات كمبودهايى داشت. به عنوان مثال، در كشاورزى، از گريزگاههاى موجود در سيستم چند جانبه شديدا بهره‌بردارى شد و تلاش براى آزادسازى تجارت كشاورزى با موفقيت كمى روبه‌رو گرديد. در بخش منسوجات و پوشاك استثنائى در نظامات عادى گات در دهه 1960 و اوايل دهه 1970 مورد توافق قرار گرفت و به ترتيبات الياف چندگانه منجر گرديد[1] على رغم اينكه ساختار نهادى گات و سيستم حل اختلاف خود مايه‌هاى نگرانى بودند.

اين مشكلات و ساير عوامل اعضاى گات را به تلاشى جديد براى تقويت و توسعه سيستم چندجانبه فراخواند. اين تلاش در دور اروگوئه با اعلاميه مراكش و تشكيل سازمان تجارت جهانى نتيجه داد.

[1] (*)Muultifibre Arrangement