كه عند جميع العلماء كافّة و نيز از ديدگاه محقّق ثالث ميرزاى قمى «طاب ثراه» در مقاطع حسّاس حواشى خود بر قوانين مى‌فرمايد:

عزادارى بر سيّد الشهداء عليه السّلام از مستقلّات عقليّه است‌

و هرگز خداوند ترك او را جايز نمى‌داند، زيرا مانند نماز است كه شارع بر ترك آن راضى نخواهد شد.

نمازگزار اگر نتواند نماز را قائما اداء نمايد بايستى نشسته بخواند، و اگر به صورت قعود هم عاجز باشد بايستى بر پهلو بخواند، و چنانچه از نظر نطق هم عاجز گردد بايستى به صورت ايماء و اشاره نماز را بخواند، چون حفظ نوع صلاة مطلوب شارع است، و ترك آن موجب عقاب خواهد بود.

قدمت عزادارى‌

عزادارى و سوگوارى سيد الشهداء عليه السّلام از زمان ائمّه هدى عليهم السّلام مرسوم بوده و در قالب مرثيه‌خوانى و ذكر مصيبت و گريستن و گرياندن انجام مى‌گرفته، ولى اين نكته را نيز نبايد از نظر دور داشت كه اين مراسم دور از چشم اغيار و در مكان خلوت صورت مى‌گرفت.

سپس در عصر خلفاى عبّاسى «قرن سوّم هجرى» به همان نحو سابق عزادارى صورت مى‌گرفت، منتها بدون خوف و دلهره و اضطراب از نظام حاكم بالنسبه.

آنگاه در عصر سلطنت آل بويه و ديالمه و معزّ الدوله ديلمى «قرن چهارم هجرى» شكل و نوع عزادارى تغيير نمود و جلسات سوگوارى با