عامّى اشاره مى‌كند كه دنيا و آخرت را شامل مى‌شود، و ورود آن در سياق آيات مربوط به آخرت موجب تخصيص عموم آن نمى‌شود؛ زيرا مورد، مخصّص نيست.

لِلرِّجالِ نَصِيبٌ مِمَّا اكْتَسَبُوا وَ لِلنِّساءِ نَصِيبٌ مِمَّا اكْتَسَبْنَ‌[1].

براى مردان بهره‌اى است از آنچه به دست مى‌آورند و براى زنان بهره‌اى است از آنچه به دست مى‌آورند.

اين آيه دلالت دارد بر اينكه مردان و زنان به طور اجمال حق مالكيتى در آنچه به دست مى‌آورند دارند؛ بنابراين به مقتضاى اين آيه هر انسانى اعم از مرد يا زن به طور كلى و اجمالى، مالك محصول و نتيجه كار خود است، جزئيات و تفاصيل اين مالكيت، در اين آيه بيان نشده است.

فَوَجَدا فِيها جِداراً يُرِيدُ أَنْ يَنْقَضَّ فَأَقامَهُ قالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْراً[2].

پس ديوارى يافتند كه مى‌خواهد فرو بريزد پس آن را به‌پا داشت، موسى گفت: اگر مى‌خواستى مُزدى بر آن دريافت مى‌كردى!

اين آيه درباره داستان موسى و خضر؟ عهما؟ است كه پس از ورود به دهى از مردم آنجا جوياى ميزبانى شدند، لكن مردم آن آبادى از پذيرايى آنان روى گرداندند، در اين ميان ديوار خانه‌اى از مردم آن ده رو به ويرانى داشت، خضر (ع) ديوار را مرمّت نمود و مزدى طلب نكرد، كه با اعتراض مؤدّبانه موسى (ع) روبه رو شد، كه اگر مى‌خواستى، مى‌توانستى در برابر كار خويش طلب مزدى كنى. اعتراض موسى (ع) مبتنى بر كبراى نهفته‌اى است كه مدلول التزامى سخن موسى (ع) است و آن اين است كه كننده كارى از اين دست (مرمّت ديوار) مالك اجرت كار خويش است.

[1] . سوره النساء: 32.

[2] . سوره كهف: 77.