بخواهد، مى‌بخشد و قدرت خداوند، وسيع است و [از لياقت افراد براى منصّب‌ها] آگاه است‌[1].

پس كسى جز خدا، اجازه ندارد كه در مسئله سلطنت و رهبرى سياسى دخالت كند؛ زيرا سلطنت و مُلك فقط از آن خداست و اوست كه هر كس را بخواهد براى آن برمى‌گزيند؛

وَ اللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ

و خداوند، ملكش را به هر كس بخواهد، مى‌بخشد[2].

گفتنى است كه نظريه «نصّ و تعيين الهى»، به معناى نفى و الغاى نقش و جايگاه سياسى مردم در حكومت نيست؛ بلكه امت، نقش ويژه خود را دارد. قرآن تصريح مى‌كند كه امت، نقشى اساسى در سلطه دارد و اين نقش همان قوت و قدرت بخشيدن به حكومت الهى است؛ چه اينكه سلطه سياسى، قدرت و فعليت خود را تنها از پذيرش رهبر توسط مردم و اطاعت آنان از او و يارى شدن وى به وسيله آنها كسب مى‌كند. اگر مردم رهبر را نپذيرند و به رهبرى سياسى او تن ندهند، رهبر سياسى هرگز نمى‌تواند ملت خود را فرمانروايى و رهبرى كند يا عدلى را بر پاى دارد يا ظلمى را براندازد و با ستمگران به ستيز برخاسته و با ظالمان، مبارزه كند.

[1] . همان.

[2] . همان.