بگو: بارالها! مالك حكومت‌ها تويى، به هر كس بخواهى، حكومت مى‌بخشى و از هر كس بخواهى، حكومت را بازمى‌گيرى‌[1].

اين آيه به صراحت دلالت بر آن دارد كه سلطنت وفرمانروايى تنها، به دست خداى متعال است، و اوست كه سلطنت را به هر كس بخواهد مى‌دهد و از هركس بخواهد بازمى‌گيرد.

همچنين خداوند متعال در آيه ديگرى مى‌فرمايد:

وَ اللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ

خداوند، ملكش را به هر كس بخواهد، مى‌بخشد[2].

در اين آيه كلمه «مُلك» به خداوند اضافه شده است كه اين خود تأكيدى است بر اينكه مُلك به خداى سبحان اختصاص دارد و نه غير او. در اين آيه و آيات مشابه آن، شواهد روشنى كه بر «نظريه نصّ بر امامت» دلالت مى‌كند وجود دارد. خداوند متعال در ابتداى اين آيه كه درباره بنى‌اسرائيل نازل شده است، مى‌فرمايد:

وَ قالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طالُوتَ مَلِكاً قالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنا

[1] . همان: 26.

[2] . سوره بقره: 247.