اهميت ويژه‌اى برخوردار است و با دو مفهوم امامت و ولايت نيز، ارتباط عميقى دارد.

شايان ذكر است كه منظومه مفاهيم قرآنى، نظام معرفتى جامعى است و معانى گسترده‌اى را در خود جاى داده كه از هماهنگى و انسجام شگفتى برخوردارند؛ هر مفهوم آن، مفهوم ديگرى را تكميل مى‌كند و هر يك از مفاهيم آن با ديگرى مرتبط است و در منظومه معرفتى قرآن، جايگاه مخصوص به خود را دارد. در اين سياق و ساختار است كه درمى‌يابيم دو مفهوم عزت و ذلت، ضمن پيوستگى با مفهوم امامت، جايگاهى ويژه در نظام مفاهيم قرآنى دارند؛ چنان‌كه مفهوم «خير» در عبارت «بيدك الخير»[1] نيز چنين است و در منظومه مفاهيم قرآن، داراى جايگاهى ويژه است و با مفهوم امامت نيز ارتباطى خاص دارد؛ زيرا امامت، راه رسيدن به كمال انسانى است و همه كمال- كه همان خير است- به دست خداى متعال است و خير، جز از طريق نظام امامت، براى انسان حاصل شدنى نيست. ما هم‌اكنون در مقام تفسير اين آيه و مفاهيمى كه از آن استنباط مى‌شود نيستيم و فقط نكته محل بحث را مورد توجه قرار مى‌دهيم:

قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ

[1] . همان.