از آنچه گفتيم معلوم شد كه در موارد استعمالات مجازى- بر خلاف آنچه در اذهان عموم رسوخ دارد- دلالت لفظ بر معناى حقيقى از كار نمى‌افتد؛ زيرا دلالتش بر معناى مجازى متفرع بر دلالت و حكايتش از معناى حقيقى است. از همين جا به سؤال دوّم مى‌رسيم:

\* سؤال دوم:

چگونه لفظ مى‌تواند از معناى مجازى حكايت كند و بر آن دلالت كند در حالى كه دلالت و حكايتش از معناى حقيقى به سبب قرينه صارفه تعطيل شده است، مگر مى‌شود اصل- كه حكايت از معناى حقيقى است- زائل شود و فرع آن- كه حكايت از معناى مجازى است- باقى بماند.

با آنچه در تقريب دلالت لفظ بر معناى مجازى گفتيم اين اشكال مرتفع است؛ زيرا در موارد دلالت بر معناى مجازى نه تنها حكايت لفظ از معناى حقيقى از كار نمى‌افتد و تعطيل نمى‌شود؛ بلكه حكايت لفظ از معناى حقيقى براى حكايتش از معناى مجازى لازم و ضرورى است.

غاية الأمر اينكه؛ حكايت لفظ از معناى حقيقى به حكايتى طريقى و آلى تبديل مى‌شود، تا حكايت لفظ از طريق معناى حقيقى به‌معناى مجازى برسد و لفظ خاصيت حكايت از معناى مجازى پيدا كند.

\* سؤال سوّم: كاركرد علاقه مصحّحه:

از آنچه گفتيم به پاسخ سؤال سوّم مى‌رسيم:

ضرورت و كاركرد علاقه مصحّحه چيست؟ و چرا در استعمالات مجازى به علاقه مصحّحه نياز است؟ چرا نمى‌توان لفظ موضوع براى معنايى را در هر معناى ديگرى كه خواست متكلّم (كاربر لفظ) است به عنوان مجاز به كار برد؟ .. به عنوان مثال:

\* آيا مى‌توان به عنوان مجاز لفظ «اسد» را در «سنگ» به كار برد؟

\* آيا مى‌توان به عنوان مجاز لفظ «جبل» را در «بركه آب» به كار برد؟

\* چرا به سادگى مى‌توان لفظ «اسد» را در «رجل شجاع» به كار برد؟