مرحوم ميرزا قدس سره ضمن لبخندى مى‌گويند: «آمده‌ام زحمت دهم و خواهشى دارم، آمده‌ام كه اگر مرا قابل بدانيد جهت رفع مشكل موجود اقدامى نمايم؛ ان شاء اللَّه مورد قبول شما باشد. در نهايت طرفين با مشاهده‌ى اين بزرگوارى و حركت پدرانه‌ى مرحوم ميرزا قدس سره به حل مسئله راضى مى‌شوند و اين مشكل به واسطه‌ى بزرگوارى، تواضع و فروتنى مرحوم ميرزا قدس سره حل مى‌شود.[1]

اين حركت مرحوم ميرزا قدس سره تأثير عجيبى بر نفوس طرفين گذاشت به طورى كه آنان مى‌گفتند: ما هيچ گاه بزرگوارى آقا را فراموش نمى‌كنيم. او پدرى مهربان و دلسوز بود، خدا رحمتش كند. در آن گرماى ظهر پياده و به صورتى آمده بودند كه كسى از مطلب مطلع نشود و اين سرّ باقى بماند؛ ايشان با آن لبخند مليحانه مشكل لا ينحلّى كه سال‌ها خانواده‌اى را رنج مى‌داد با يك حركت حساب شده و معنوى حل كرده و با اين كار رضايت و خشنودى خدا و خلق خدا را براى خود خريدار شدند، ايشان شخصيتى بى‌نظير بود، يادش گرامى باد.

[1]- اساس سير و سلوك مرحوم ميرزا قدس سره مبتنى بر آيات و روايات بود، در مورد قضاء حاجت مؤمن احاديث فراوانى از ائمه اطهار عليهم السلام بيان شده است، امام صادق عليه السلام فرمود:« قضاء حاجة المؤمن خير من عتق الف رقبة وخير من حملان الف فرس في سبيل اللَّه».( الكافى، ج 2، ص 193، ح 3) و در حديث ديگرى حضرت فرمود: قضاء حاجت مؤمن در نزد خداوند سبحان ارزشمندتر از بيست حجى است كه در هر حج صد هزار بار انفاق كند.( الكافى، ج 2، ص 193، ح 4)