فقيه
مقدّس، ميرزاى تبريزى قدس سره در هر حركتى، فقط خدا را مدّ نظر داشتند و بارها
مىفرمودند: من قلم را كه به دست مىگيرم براى خدا مىنويسم و امر را به خود خداى
متعال وا مىگذارم. من هيچگاه قلم بر كاغذ نگذاشتم، مگر رضايت خدا مدّ نظرم بود و
از آن نمونه مىتوان به موضعگيرى مرحوم ميرزا قدس سره در جواب بعضى استفتائات
اشاره كرد كه هرچند ممكن بود ضرر دنيوى برايشان داشته باشد، لكن صريح جواب
مىدادند؛ براى خدا قلم را بر روى كاغذ به حركت در مىآوردند و آنچه را كه رضايت
ايزد منّان و اهل بيت عليهم السلام بود، مكتوب مىكردند. در شوراى استفتاء
مىفرمودند: من وظيفه دارم آنچه را كه به واسطهى كسب علم بدان رسيدهام، بيان كنم
و ان شاء اللَّه پروردگار و اهلبيت عليهم السلام عنايت خواهند كرد و من فقط طالب
رضايت خداوند متعال و اهلبيت عليهم السلام هستم. ايشان وقتى بر كرسى درس يا در
منزل مشغول مطالعه بودند و يا در شوراى استفتاء به سر مىبردند و يا در حال حلّ
مشكل مردم بودند، اصلًا به اينكه چه خواهد شد، توجّهى نداشتند و فقط مىفرمود:
بايد گام را براى خدا برداشت و كارى كرد كه قلب امام زمان عليه السلام شاد باشد.
ايشان به معناى واقعى تارك دنيا بودند و تا توان داشتند خالصانه كار مىكردند و
مصداق بارز مخلصين درگاه خداوند بودند.
اسم الکتاب : سيرهى عالمانه و پندهاى حكيمانهى استاد الفقهاء و المجتهدين ميرزا جواد تبريزى المؤلف : تبريزى، جعفر الجزء : 1 صفحة : 287