مى‌سوخت و هرگاه به ايشان مى‌گفتند: آقا! كمى مواظب خود باشيد، اين قدر بى‌تابى نكنيد براى حالتان مناسب نيست، مى‌فرمود:

«اين اشك ها براى قبر و قيامتم است، مى‌خواهم اسمم جزء عزاداران اهل بيت عليهم السلام و سيّدالشهداء (امام حسين عليه السلام) ثبت شود» مگر نمى‌دانيد اشك ريختن بر آن‌ «قَتيلِ العَبَراتِ وَ اسيرِ الكُرُبات»[1] چقدر در نزد خداوند متعال ارزشمند است كه حتى به خاطر قطره‌ى اشكى به كمتر از بهشت براى عاشقان حسين عليه السلام راضى نمى‌شود.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام فِي حَدِيثٍ طَوِيلٍ لَهُ وَ مَنْ ذُكِرَ الْحُسَيْنُ عليه السلام عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ (عَيْنَيْهِ) مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّة[2]. ايشان علاوه بر اينكه تلاش مى‌كرد تا آخرتش مملوّ از حسنات باشد، ديگران را نيز آموزش مى‌داد كه چگونه به درگاه اهل بيت عليهم السلام ابراز ارادت كنند. هركس به آن صورت نورانى نظر مى‌كرد، نايافته‌هاى خود را مى‌يافت و مى‌فهميد كه چگونه بايد محبت و علاقه‌ى خود را به اهل بيت عليهم السلام ابراز كند.

[1]- بحارالأنوار، ج 98، ص 225

[2]- كامل الزيارات، ص 202، ح 287