بكّاء بودن در مصايب اهل بيت عليهم السلام با صدا گريه كردن مرحوم ميرزا قدس سره‌

فقيه مقدّس، مرحوم ميرزاى تبريزى قدس سره افرادى را كه با صدا و با احساسات بر اهل بيت عليهم السلام گريه مى‌كردند، بسيار دوست داشتند.

اگر فردى خدمت ايشان مى‌رسيد كه معروف بود، كه اين آقا در مصايب اهل بيت عليهم السلام «بَكّاء» است، بسيار خشنود مى‌شد، او را نزديك‌تر فرا مى‌خواند و ضمن لبخند مى‌فرمود: التماس دعا داريم.

و با عمل خويش به بكائين روحيه مى‌داد و با زبان حال مى‌فرمود:

قدر اين مجالس و اين اشك‌هايى كه از سوز دل بر آقا، امام حسين عليه السلام با ناله و فرياد همراه است، را بدانيد كه سعادت دنيا و عقبى در گرو همين اشك‌ها و مودّت به اهل بيت عليهم السلام است كه امام باقر عليه السلام خطاب به كميت فرمود: «مَنْ ذَرَفَتْ عَيْنَاهُ عَلَى مُصَابِ الْحُسَيْنِ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الْبَعُوضَةِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْر»[1]. خود مرحوم ميرزا قدس سره در مجالس اهل بيت عليهم السلام بسيار اشك مى‌ريخت و به خطباء سفارش مى‌كرد كه زياد روضه بخوانند، گاهى به خاطر شدّت بكاء چندين بار خود را در مجلس جابه‌جا مى‌كردند، تحمّل ذكر مصيبت‌

[1]- بحار الأنوار، ج 44، ص 294